Mektup

Bir mektup yazdım... 

Biz hiç tanışmadık seninle sevgilim. Sen hiç bakmadın gözlerime ve tutmadın ellerimden. Kızıl saçlarıma bir kez olsun dokunmadın… Göğsüne dayayıp başımı uyumadım. Biz hiçbir araya gelemedik. Belki de hiç gelemeyeceğiz bundan sonra çünkü sen yoksun gerçekte. Seni ben hayal ettim ve sen de geldin çekinmeden bana. Birlikte dünyayı gezdik. Sen bana şarkı söyledin, ben sana masal anlattım. Sen bana çiçek aldın, ben ise yemek yapmayı öğrendim sana yemek yapabilmek için. Beraber sinemaya gittik ve filmi beğenmedik. Sen sinemadan sonra eve gitmek istedin, bense sahile… Karar veremedik ama sonunda sahildeydik işte. Yürüdük… Biz yürürken deniz bize eşlik etti. Ben yoruldum ve oturduk. Birlikte hayaller kurduk. Gelecek planı yapmayı ikimizde sevmiyorduk. İkimizin de gelecek planı aynıydı. Sen beni, ben seni istiyordum. Güldük geçtik nedensizce. Biz hep gülerdik zaten bilirsin.

Ben yüzme bilmiyordum. İlk defa seninle denize girdik. Sen başlarda endişeliydin. Bana bir şey olmasından korkuyordun ki hep korkardın zaten. Bense kararlı ve mutlu… Yine de birlikteydik işte. Sorun yoktu hayatımızda. Mutluluğumuz o kadar büyüktü ki sanki herkes mutluydu dünyada. Bir gün seni arkadaşlarımla tanıştırmak istedim. Önce çekindin. Oysa ben senin bütün arkadaşlarını tanıyordum. Zor ikna ettim seni. Sonra kabul ettin, boynunu büktün. Anlayamadım… Sebebini bir türlü anlayamıyordum. Oysa ne haklıydın. Geleceği görebiliyordun adeta. Onlarla tanışmanın bizim için bir son olacağını biliyordun… Ben ise bilmiyordum. Çağırdım arkadaşlarımı evimize. Sen mutfakta yemeği karıştırıyordun. Herkes heyecanla seni görmeyi umut ediyordu. Ben seni içeri çağırdım. Yanıma geldin. Belimden sarıldın ve öptün. Ben seni gördüm, onlar ise sadece beni… Elini uzattın tutamadılar bile. Hepsinin yüzünde aynı ifade. “Hani, nerede?” İşte burada dedim. Hemen yanı başımda. “Kimse yok orada” dediler. Ben sustum. Bir anda yok oldun yanımdan. Elim bir boşluğu tutar oldu. Gözlerimden yaşlar süzülürken elini omzuma attın. Seni göremedim ancak hissettim… Seni duyamadım ancak hissettim. O günden sonra sadece varlığını hissettim.

Şimdi o garip ilaçlardan alıyorum ve seni hiç göremiyorum sevgilim. Ama üzülme. Hissedebiliyorum… Kimse seni tanımasa da ben tanıyorum. Yanımda olduğun zamanları ve benim en zor anlarımda bana destek çıktığını biliyorum. Bana yaptıkların karşısında bu mektubu yazıyorum. Hani olur da bir gün gerçekten karşılaşırız diye… O zaman düşünme sakın nasıl biriyim diye…

Ve biz hiç tanışmadık seninle sevgilim. Sen hiç bakmadın gözlerime ve tutmadın ellerimden. Ama ben seni hep hissettim içimde… Bu arada geldiğin zaman bana çikolatalı pasta alır mısın?