Ağlayamazsın...

Umutlarla dolu dinlediğin şarkı seni bilmem kaç yıl öncesine götürürken umursamazsın akan birkaç damla yaşı. Düşünmezsin geleceğini, gelemeyeceğini bilmem neyini. Çöker geçmiş karanlık bulut gibi üzerine; sıkışırsın varlıkla yokluk arasına ve yine ağlarsın sessizce. Zamana lanet okurken geçen her bir saniyeyi yakalamak istersin de yakalayamazsın. Diline gelen kelimelere gem vurduğun için kızarsın kendine. Yine diline gelen kelimelere gem vurmadığın için kızarsın kendine. Yaşadığın anın hâkimiyeti iki kelimeye bağlıysa eğer, sen geçmişi kaybederken geleceği düşünmezsen eğer; varlıkla yokluk arasında kaybolursun aniden. Aniden bir ışık doğar pencerende, güneş doğdu, dualarım kabul oldu dersin ancak elini uzatsan da erişemezsin ışığa. Işık hep bir adım ötede saklanırken senden; gösterdiği yüze aldanırsın. Dokunduklarında sanırsın gerçek mutluluğu, dokunduklarında sanırsın gerçek aşkı, sevgiyi. Giderken yolun uçsuz bucaksız görünür de vardığını anlamazsın. Geçmişe sine çektim sanırken geçmişin sana sine çektiğini ne denli anlarsın bilemezsin. Sonsuzluk denilen şuursuz düşünceye kapılır da ölümsüz sanırsın kendini. Ölümsüz sanırsın düşüncelerini ve dünyayı. İki gün önce yanında oturduğun adam kalkıp gidince anlarsın ölümün kapıda olduğunu. Dakikalar önce gülüp eğlenirken aniden ayrılınca ruh bedenden anlarsın. Arayıp da ulaşamadığında, kızmaların, küfürlerin havada kaldığında anlarsın. Uzattığın elin boşlukta sallandığında, sarıldığın omuzun toprak olduğunda anlarsın. Anlarsın anlamasına da geçmişi de alamazsın geri. Söylediğin sözleri değiştiremezsin gitmişse eğer. Yaptığın hataları, yapamadıklarını, dileklerini yahut bilmem nesini dile getiremezsin belki de. Belki de anılar bir şarkının hüzünlü notalarında kalır da söylemeye korkarsın. Belki de anılar en sevdiğin filmin en sevdiğin sahnesine kazınır da izlemeye korkarsın. Belki de anılar sadece anı olarak kalır, anı boğazında düğümlenir de ağlayamazsın…