Sana Nasıl Kıydılar?

Bir ses duydum anne! Önce cennetten geldiğini sandım. Dönüp baktığımda ise cehennemi gördüm…

Daha umut bağlamamışken dünyaya, dünyası kararan üç yaşında bir kız çocuğu kaldı hatıra

larda. Gördükleri birer masal perisi, yaşadıkları ise cennetin ta kendisi olmalıyken kara bir bulut örttü gencecik bedenini. Niceleri silinip giderken bir hatıra bile bırakamadı dünyaya. İsmi on sekizinde bir ödül töreninde değil de; üç yaşında bir gazetenin sayfasında “ölü” olarak geçti. Ne umudu tanıyabildi ne de umut etmeyi… Ne hayalleri oldu ne de hayal kurabileceği günleri…  Soysuz köpeklerin hedefine maruz kalan küçük bir kalbi harcadılar bilmem kaç tanesi. Oyun oynadığı sokaklarda beklenmedik bir oyuna kurban gitti Fatma. Hesabını sorabilseydi; belki sessiz kalır ağlardı sadece. Elinden gelseydi eğer tükürürdü yüzlerine katillerinin. Gücü yetseydi eğer karşı dururdu insan görünümlü mahlûklara! Yaşasaydı eğer belki o teselli ederdi arkasından ağlayanları minik elleriyle. Sarılır öperdi acı içinde kıvranan babasını, gözyaşlarını silerdi, kalbine su serperdi masumiyetiyle…

Birkaç haddini bilmezin gövde gösterilerine mi kurban gitmişti Reyhanlı?

Bir adamın enkazlar arasında sırtında taşıdığı yaşlı teyze belki annesi, belki babaannesi, belki komşusu, belki de tamamen başkası… Kanlar içinde bir adama yardım eden bir teyze belki hayat arkadaşı, belki kız kardeşi, belki bir tanıdık, belki de tamamen bir başkası… Birbirlerini sırtlayan tamamen yabancı insanlar, hurdaya dönmüş arabalar, enkaza dönmüş evler ve işyerleri, yerle bir olmuş hayaller ve emekler bütünü… Giden araba olsaydı da açıp kollarını semaya haykırmak zorunda kalmasaydın ya “annem”… Sana akıttırdıkları gözyaşının yüceliğinden bihaber, belki kaç tanenizin yüreklerini yakmasaydı. Uyandığın günün kalbini sökeceğini bilseydin belki de günlerce uyur; canından bir parçaya zarar gelmesin diye kendini feda ederdin. Sana nasıl kıydılar annem? Sana nasıl kıydılar babam, dedem, ablam, ağabeyim, kız kardeşim… Size nasıl kıydılar?